یکی از بزرگان آی.تی می گوید: “در دنیای امروز، یعنی “دوران پسا صنعتی” یا “عصر اطلاعات”، بزرگترین ها، آنهایی هستند که در جهان واقعی وجود ندارند اما حقیقت دارند”. مثال روشن در این باره، “گوگل” و کتابفروشی “آمازون” هستند.می توان ادعا کرد هویت سازی الکترونیک، بر شبکه ای از ارتباطات استوار است بدون آن که با مشارکت (فیزیکی) اعضا تحقق پیدا کند. این مساله علاوه بر آنکه امری جمعی است و هدفگذاری آن در جامعه با مشارکت همگان میسر است، می تواند در پروسه ی “هویت سازی”، به پروژه ی”مشروعیت آفرینی” بینجامد.
پرسش این است:
آیا ملت های تحت سلطه نمی توانند با بهره جستن از “عصر دانایی” و استفاده از دو عنصر “سخت افزار” و “نرم افزار، سازمان افزار” “هویت” و “بودن” خود را در قالب “گلوکالیزاسیون”
( Glocalization) – جهانی اندیشی و بومی عمل کردن- “مغز افزاری” کنند؟
چرا اینترنت می تواند زمینه ساز “هویت سازی الکترونیک و در ادامه رشد هویت حقیقی شود؟
•افزودن بر آگاهی شهروندان ملت هدف
•پدیده ای برای تحقق دموکراسی الکترونیک
•خارج ساختن سیاست و قدرت از جایگاه انحصاری
•بالا بردن قدرت انتخاب ملت هدف
• بالا رفتن قدرت مقاومت فرهنگ ملت تحت سلطه
• بالا رفتن قدرت خالقیت ملت تحت سلطه
• بالا رفتن تعامل اجتماعی ملت تحت سلطه
•انحصار زدایی از مطبوعات گروه سلطه و همه گیر کردن مطالعات
•آسان سازی رای دهی و بردن نظرسنجی ها به اعماق جامعه ی ملت هدف
•افزایش انگیزه مشارکت سیاسی شهروندان ملت هدف
•افزایش آگاهی به عنوان پیش شرط الزام دمکراسی
•در تنگنا قرار دادن دولت های غیر دمکراتیک
•توزیع عادلانه ی اطلاعات
•شیشه ای سازی جهان(شفاف سازی اطالعات(
•غلبه ی تدریجی بر آسیب آشفتگی ذهنی
نخستین گام به عنوان یک پیشنهاد، می تواند “گردآوری” و “تجمیع” هریک از ملت های تحت سلطه در یک شبکه ی اجتماعی – ملی به عنوان بخشی از شهروندان مجازی هر ملیت باشد.
هویت الکترونیک را می توان براساس قوانین انتزاعي تعریف و در ارتباط با زندگي ملی افراد قرار داد.آن موکدا می تواند به عنوان محصول یک مشارکت ملی شناخته شود.
تنها مردماني که دارای قدرت و توانایي لازم براي بنیان نهادن مشارکت هویتی خود در یک ملیت انباشته (Accumulated nationality) هستند، ظرفیت ملت سازي را خواهند داشت.
از نگاه هویت- ملت باوری، اجتماع ملي، به وسیله ي اعتقادات و سپارش متقابل ساخته مي شود، یک پدیده است که در آن، نسل ها به هم پیوند مي خورند، ملزم به سازماندهی و سپارش اعضاي خود در نهادهایشان هستند و به قلمروي خاص پیوند مي یابند. در این تعریف، ملت، به وسیله ي فرهنگ ملي متمایز از سایر ملتها تعریف و براساس ویژگي هاي منحصر به خود تعریف مي شود. همچنین دولت در شرایط حکومت ملت بر خود در یک اجتماع ملي، لزوما باید مشخصه ي یک نظام دمکراتیک به خود گیرد. در هویت-ملت باوری، بنیان نهادن مشارکت سیاسي خود در یک “انباشتگی ملی” در قالب “رضایت ملي همگاني” می تواند “مشروعیت” یابد. اما آیا یک “شبکه ی اجتماعی اینترنتی” می تواند این چنین اثر بخشی داشته باشد؟ و ضرورت آن چیست؟چرا این شبکه ی اجتماعی به عنوان یک پیش زمینه برای “هویت سازی الکترونیک” ضرورت دارد؟
-عضویت هریک از شهروندان ملت تحت سلطه در یک شبکه ی اجتماعی، نخستین و مهم ترین گام برای دستیابی به یک وفاق جمعی(ملی) است که می تواند به یک عامل بسیار مهم در پروسه ی “ هویت ساخت یافته- هویت انسجام یافته – هویت یکپارچه” تبدیل شود.
-ملیت هایی که هنوز پروسه ی گذار به دولت-ملت را به لحاظ حقوقی (یا سیاسی( پشت سر نگذارده اند می توانند با تعریف سازوکارهای “دولت ملی”، “زبان مشترک”، “تاریخ مشترک”، “روانشناسی مشترک” و… را به سطح “زبان مفاهمه ی مشترک” میان خود ارتقا دهند.
-هویت سازی الکترونیک می تواند با نادیده گرفتن تمامی “مرزهای جغرافیایی”، تمامی”شهروندان” هر ملیت را در سراسر جهان، در کنار یکدیگر گرد آورد و شبکه ی اجتماعی متبوع آنها را به صورت یک سرزمین مجازی تعریف سازد.
علاوه بر موارد فوق، می توان با بهره جستن از این سازوکار، زبان هویت خواهی ملت ها را در قالب زبان حقوق بین الملل، به مرحله ی گذار از “هویت یکپارچه به هویت ملی” ترجمه کرد.
-پس از قالب ریزی “هویت شهروندی- هویت ملی” در یک شبکه ی اجتماعی و ترجمه ی خواست های هر ملیت به “زبان حقوق بین الملل”، می توان، اقدام به “تعریف جغرافیای سیاسی اینترنتی” برای هر ملیت و “شبیه سازی” آن نمود.
-به دلیل دسترسی آسان به دنیای مجازی و شبکه های ارتباطی در مقایسه با سایر “اقتضائات امکانی”، می توان ادعا کرد استفاده از “مدل هویت سازی الکترونیک”، بهترین، در دسترس ترین و در عین حال، کم هزینه ترین مدل دستیابی به “هویت یکپارچه ی ملی” برای ملیت های تحت سلطه” است.
فراموش نباید کرد که در دنیای “پساصنعتی” یا “عصر دانایی” و حتی “پسادانایی” نیز، بزرگترین ها، آنهایی هستند که در دنیای واقعی وجود ندارند اما “حقیقت” دارند، پس می توان با بهره جستن از جهان مجازی و شبکه های اجتماعی اینترنتی، “واقعیت حقوق ملی ملت های تحت سلطه” را به “حقیقت” پیوند داد.
برای آنها که “اعتصاب” و “زندان” را دستمایه ی آزادی ساخته اند
دو سند مطبوعاتی