کوردی- فارسی
ڕێبەری سیاسی و کارگێڕی سیاسی
بە بڕوای وێبێر، ڕێبەری سیاسی سێ تایبەتمەندی هەیە:
پڕ هەست بوون (Passion)،
هەستکردن بە بەرپرسیارییەتی (a sense of Responsibility)،
هەستکردن بە ڕێژەییبوون (a sense of Proportion)،
واتە پابەندبوون بەو بابەتەی کە لە دەستیدایە، پابەندبوون بە هەست و سۆزی کەڵەکەکراو بۆ دۆز و هۆ، هێزی ڕێنماییکار و ڕێنوێنیکەری کردار بوون، توانای ڕێگەدان بە واقیعەکان، هاوسەنگی لە نێوان سۆز و ڕێژە، دوورکەوتنەوە لە یارییە فیکرییە بێکەڵکەکان، ئەخلاقی باوەڕ و ئەخلاقی بەرپرسیارییەتی.
وێبێر بە ئاماژەدان بە سەرکردەی ئیداری یان ئەو سەرکردەیەی کە بووەتە سەرکردە لە ڕەوتی پەیوەندییە بیرۆکراتیکەکاندا، پێی وایە ئەمانە “سەرکردەی ڕاستەقینە” نین، چونکە سێ توخمە جەوهەرییەکەی سەرکردایەتییان نییە:
شۆڕشگێڕ بوون (Fight)،
هەست و سۆز و ورووژان (to be Passionate)،
هەڵوێست گرتن (to be a Stand)،
وێبێر پێی وابوو کە سەرکردەی ئیداری، لە جیاتی بەرزەفڕی سیاسی و ئیرادەی دەسەڵات و بەرپرسیارییەتی، تەنیا ڕێوەبەرێکی کارگێڕییە.
سەرکردەی کارگێڕی بۆ ئەو پێکهاتە و کۆمەڵگایە کە سەرلێشێواو کراون، بێهیوا بوون و چەندین جار لە پێناو ئامانجەکانیان شکستیان هێناوە یان سەرکوتکراون چەند ئەنجامی دەبێت:
بێزار بوون لە سەرکردە سیاسییەکان،
قەیرانی شەرعییەت،
دابڕانی خەڵک لە ڕەوتی سیاسی هەبوو.
بۆ خوێندنەوەی زۆرتر:
Politics as a Vocation, Max Weber

رهبر سیاسی و مدیر سیاسی
رهبر سیاسی از نگاە وبر، دارای سە ویژگی است:
پرشور بودن (Passion)،
احساس مسوولیت (a sense of Responsibility)،
احساس تناسب (a sense of Proportion)،
یعنی، تعهد بە موضوعی کە در دست دارد، تعهد انباشتە از اشتیاق بە یک علت، نیروی هدایت کنندە عمل بودن، توانایی اجازە دادن بە واقعیت ها، تعادل بین اشتیاق و تناسب، پرهیز از بازی فکری بیهودە، اخلاق اعتقادی و اخلاق مسوولیت.
وبر با اشارە بە رهبر اداری یا رهبری کە در جریان مناسبات دیوانسالارانە، بە کسوت رهبری درآمدە است بر این باور است کە اینها “رهبران واقعی” نیستند چون دارای سە عنصر ضروری رهبری نیستند:
مبارزە (Fight)،
پر شور بودن(to be Passionate)،
موضع گرفتن(to take a Stand)،
وبر بر این باور بود کە رهبر اداری، بە جای جاە طلبی سیاسی و ارادە بە قدرت و مسوولیت، صرفا یک مدیر سیاسی است.
رهبر اداری برای جامعەای کە دچار سرگردانی شدە است، نا امید است و بارها در مسیر دستیابی بە آرمان ها شکست خوردە یا سرکوب شدە است چند نتیجە خواهد داشت:
بیزاری از رهبران سیاسی،
بحران مشروعیت،
گسست مردم از جریان سیاسی موجود.