کردیسم، عوامل و پدیده هایی را وارد “قواعد بازی کرد ملت باوری” می سازد که دست کم واجد ویژه گی های چنین است:
نخست:در تکاپوی رهایی از واپس ماندگی تاریخی است
دوم:واکنشی متناسب با انتظارهای اجتماعی و فرهنگی زمانه ی خود به همراه می آورد
سوم: در جهانی که گرایش بسیاری به سوی فردگرایی دارد، از تنوع و تفاوت در افکار، برای “هم سویی”، “هم رایی” و “هم بوده گی” بهره می گیرد
چهارم: فعالیت های فرافکنانه ی روشنفکرانه به لحاظ ماهیت و محتوا، به سوی هدفی متمرکز، سویه بندی می کند
پنجم: به دنبال پاسخی برای مسایل اساسی متناسب با روح زمانه و اندیشه است
ششم: گرایش به آن دارد که باید به “زیبایی شناسی” توجه کافی مبذول داشت و بر آن تمرکز کافی نمود تا بتوان در جستجوی خروج از وضعیت فرهنگی کنونی، بدان اتکا ورزید.
از این رو، “زیبایی شناسی کردیسم”، همان حلقه ی معنی آوری می تواند باشد که باید بدان چنگ زد، روندی که انسان کرد را در برابر عوامل و راهکارهایی فروکاهنده و البته فردگرایانه نجات خواهد بخشید، معنایی اصیل و همه شمول به زندگی او خواهد بخشید و با واکسینه نمودن او در برابر “ازخودباخته گی”(سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و البته حزبی) و کانون بخشی دوباره به “مرکز وجودی”، به کشف دوباره ی اجتماعی او یاری می رساند.(ادامه دارد)
