-ایدئولوژی به معنای تلاش نظری و عملی برای تغییر واقعیت به جای تکاپو برای فهم واقعیت است و منجر به این می شود که راه بر درک واقعیت بسته شود.
-سازگار شدن ذهن فرد با ایدئولوژی و دستگاه های ایدئولوژیک، بزرگترین اسارت هاست. کمترین نتایج آن، مرید و مراد بازی، دنباله روی بدون چون و چرا و سرسپردگی کورکورانه است. “فقط آنچه من می دانم تو باید بدانی”، یک هدف برای ایدئولوژی است.
-ایدئولوژی با ارائه ی حقیقت در قالب کذب، حقیقت را از اعتبار می اندازد.
-تکنیک هایی تعریف می کند که هدف اصلی آن، جای دادن اجباری انسان در ظرف کاملا نامناسب برنامه ریزی های اجتماعی است.
-توانایی درک وزن، بار و اهمیت رویدادها را از بین می برد و بعضا یک احتمال یک درصدی را عاملی برای یک رویداد با احتمال بسیار قرار می دهد.
-انسان ها را یک جور قالب می زند و شکلی هم که در این قالب بدان ها می دهد یک فرم مشخص در چارچوب همان باید و نبایدهای تعریف شده در ایدئولوژی تعریف شده است.
– پیروان خود را به مسیری می برد که لازم است بر اساس داده های موجود در ایدئولوژی تعریفی هدایت شوند.
– از مهمترین نتایج ایدئولوژی زدگی، می توان به این موارد اشاره نمود:
گزینش وقایع
پیش داوری های شتاب زده
ارزیابی های شتاب زده
خودی سازی و دیگری سازی
خودی سازی و غیریت سازی
-ایدئولوژی، فرهنگی گرایی را یه “سرهنگی گرایی” فرو می کاهد.
و سرانجام اینکه:
اگر ایدئولوژی به قدرت دست پیدا کند تنها با ابزار مشت آهنین و امنیتی می تواند تحت شرایط خاص به بقای خود ادامه دهد. هرچند هرچه مشت قوی تر و سخت تر شود نمی تواند جز دوره ای کوتاه سلطه ی خود را حفظ کند اما آثار مستقیم و آثار جانبی ویران گر خود را در تمام عرصه ها تا نسل ها برجای خواهد گذارد.
ایدئولوژی، “قفس آهنین اندیشه ی آزاد” است….
دوقطبی سازی “روژهه‌لات” و بروز “توهم امر مطلق”
نقش نهاد نظامی “پیشمرگه”