هنری کیسینجر می گوید: استفاده از قوای نظامی بخشی از فرآیند دیپلماسی است. دیپلماسی و قدرت، دو کُنش مجزا نیستند؛ آن‌ها با یکدیگر پیوند خورده‌اند.
وی به سرانجام رسیدن دیپلماسی را به سه مؤلفه وابسته می داند:
-در اختیار داشتن قدرت کافی و مرتبط
-اراده تاکتیکی برای به کارگیری آن
-یک دکترین استراتژیک که به یک قدرت اجتماعی با ارزش‌هایش نظم می‌بخشد
او همچنین بر این باور است که اقدام نظامی، دو ویژگی مهم را باید در نظر داشته باشد:
نخست: اقدامات نظامی را مطابق حمایت مردم پیش برد
دوم: اقدام نظامی را با یک استراتژی برای منطقه به پیش راند
اگرچه این سخنان ممکن است تازگی چندانی نداشته باشند و پژوهشگران و استراتژیست های پیشین نیز از زاویه های گوناگون به این موضوع پرداخته اند اما وی به موضوع مهم دیگری اشاره می کند که تا اندازه ای می تواند تازگی داشته باشد:
کشورها، حاکمیت ها و سازمان های سیاسی، برای ورود به بازی قدرت، ضرورتا باید از سه قابلیت به صورت همزمان برخوردار باشند که تضمین کننده کارایی و اثربخشی باشد:
-قابلیت نظامی
-قابلیت دیپلماتیک
-قابلیت سایبری
منبع: آتلانتیک
به مناسبت ٢٦ آذرماه “روز ملی پیشمرگ کردستان”
کینه‌ای که نفرت زایید
