یک: برنامه ریزی ها در طراحی مجدد جنبش، باید تمام ملت را وارد شبکه ای از مقررات نوشته یا نانوشته نماید. این گونه می توان به سوی “فورماسیون سیستمی” حرکت و پدیده ی “جنبش به مثابه سیستم” را سازماندهی و نهادینه کرد.
دو: باید با توان بسیار تلاش کرد جنبش، در چرخه ای قرار گیرد که نیروی تداوم اش را از خودش می گیرد. هرگاه به حد کافی عمل کنیم و همواره به مساله ی واقعی بپردازیم این امکان محقق می شود.
سه: جنبش رهایی بخش ملت کرد در “روژهه لات”، هنوز هم اسیر ارواح ایدئولوژی هایی است که قدرت خود را از دست داده اند. “ریسک کردن” برای برداشتن گامی فراتر از آنچه پیش تر برداشته شده است از مهمترین راهکارها می تواند باشد.
چهار: نباید هیاهوی عمومی به راه انداخت. این موضوع می تواند حتی جنبه ای ریاکارانه هم به خود بگیرد. سازماندهی مجدد جنبش باید عمیق تر و توام با تحلیل های همه جانبه باشد. به راه انداختن هیاهوی عمومی در بسیاری موارد، تمامی جنبش را به لحاظ اعتبار زیر سوال خواهد برد.
پنج: در بسیاری موارد، دست به عمل زدن عاجزانه و بر چپ و راست زدن های بی هدف که بر خلاف تمام ظواهر، هدف روشنی ندارد می تواند به یک “سردرگمی ساختاری” در ادامه ی مسیر منجر شود و به احتمال قریب به یقین، راه را برای رسیدن به یک راه حل واقع گرایانه خواهد بست….
