همبستگی ملت کرد، یک بحران همیشگی است، تضادهای داخلی نابودمان کرده اند و…
یک پرسش سوزان این است:
چرا نمی توانیم موقعیت های ممتاز را تبدیل به یک لحظه ی بی نقص کنیم؟ و چرا در دوران هایی-شاید بتوان گفت همه ی دوران ها- که “تنفر” و “مرگ”، چون زبانه های آتش بر ما نازل شده اند (و می شوند)، در یک نقطه به هم نمی رسیم؟….
پاسخ شاید تلخ باشد اما ناگزیر باید گفت:
“مقاومت انسان کرد” در برابر “حقیقت”، -اگر نگوییم بی نظیر- کم نظیر است، ما در برابر حقیقت، به شدت مقاومت می کنیم….
****
اگر یک بار از خود بپرسیم: “کجا ایستاده ایم؟”
اگر یک بار از خود بپرسیم: “به کجا می رویم؟”
و اگر یک بار به این پرسش از سر حقیقت پاسخ دهیم که: “بهترین همه ی جهان های ممکن برای ملت کرد چیست؟” خیلی چیزها تغییر خواهد کرد.
“ما” بیش از هرچیز در “خودمان” گیر افتاده ایم….
