نگوییم “راه” ما “بیراهه” است، شاید ما، “بیراهه”ی این “راه” باشیم

نگوییم “راه” ما “بیراهه” است، شاید ما، “بیراهه” ی این “راه” باشیم
نگوییم “راه”، “غریب” است و “هدف”، “دور”
بگوییم “ما”، “غریبه” ی این “راه” هستیم و “خود”، فرسنگ ها از “هدف”، دور
نگوییم “شدنی” نیست
بگوییم “بودن” را برگزیدیم و “شدن” را هرگز “نه”
نگوییم “هدفی” که برگزیدیم “واجد معیارهای مناسب اعتبار” نیست
بگوییم “ما” فاقد “معیارهای متناسب معتبر” برای “رسیدن” هستیم
“خود” را “فریب” ندهیم، “ما”، “خود”، “بیراهه” ی این راه، بیراهه ی این “راه” هستیم
“خطابه” نکنیم که “راه” به “خطا” می رفتیم، “خود” را “مخاطب” سازیم که “خود”، “خطا” بوده ایم
بازگشت “جاودانه” شاید این باشد:
سوء تعبیرها را، “بد”، تعبیر نکنیم
“راه”، “بیراهه” نیست
“ما” بیراهه ی این راه
“ما” بیراهه ی این راه هستیم….
(ب.خ)