نگوییم “راه” ما “بیراهه” است، شاید ما، “بیراهه” ی این “راه” باشیم
نگوییم “راه”، “غریب” است و “هدف”، “دور”
بگوییم “ما”، “غریبه” ی این “راه” هستیم و “خود”، از “هدف”، دور
نگوییم “شدنی” نیست، بگوییم “ما”، “بودن” را برگزیدیم و “شدن” را “نه”
نگوییم “هدفی” که برگزیدیم “واجد معیارهای مناسب اعتبار” نیست
بگوییم “ما” فاقد “معیارهای متناسب معتبر” برای “رسیدن” هستیم
“خود” را “فریب” ندهیم
“ما”، “خود”، “بیراهه” ی این راه، بیراهه ی این “راه” هستیم
“خطابه” نکنیم که “راه” به “خطا” می رفتیم، “خویشتن” را “مخاطب” سازیم که “خود”، “خطا” بودیم
بازگشت “جاودانه” شاید این باشد
سوء تعبیرها را، “بد”، تعبیر نکنیم
“راه”، “بیراهه” نیست
“ما” بیراهه ی این راه
“ما” بیراهه ی این راه هستیم….
(ب.خ)
“ما” بیراهه ی این راه هستیم….
