کردیسم، به سوی زیبایی شناختی کردن واقعیتی به نام”کرد ملت باوری”(بخش پایانی)

زیبایی یک پدیده ی این جهانی است و هم یک ویژه گی درون ذاتی جهان و پدیده های آن است و به همین خاطر، هر آنچه نازیبا باشد(به معنای زیبایی شاختیک آن)، آسیب تلقی می شود.زیبایی نسبت ها را به هم پیوند می دهد و علاوه بر ایجاد هماهنگی میان ساخت ها، بود ساخت ها را درونی ساخته و به سوی بهگشت ها راهنمون می سازد.
زیبایی به تعبیری دیگر، صورت نوعی تعالی “عقل” در کنار” احساس” و به بیانی متفاوت، “موسیقی منجمد هستی” است که به یقین، تجلی تمامی حقیقت، بدون زاویه دار نمودن آن در قالبی به نام “واقعیت” می تواند باشد.
در زیبایی است که جمود و سکون و قالب مکانیکی شکل یافته از اجزای پراکنده، هارمونی درونی یافته و با از میان رفتن هرگونه ناهماهنگی میان “ناسازه-ساخت” و “ناسازه معانی”، “روح ساخت_ معنا” پدید می آید.
روح ساخت_معنا نیز در کاملترین اشکال آن، “عقلانی کردن احساس” و “احساسی کردن عقلانیت” در متعالی ترین قالب آن است، قالبی که به انسان، معنا می دهد، انسان تمام را پورش می دهد، او را خودش می کند و سرانجام به آزادی و خوشبختی نزدیک می سازد.
بدین ترتیب می توان گفت زیبایی، همان وحدت عینی و تعلق ذاتی به پدیده های عالم هستی است و زیبایی برونی پدیده های ذات در عین، توامان آن(هم این و هم آن نه این همان) به شمار می آید
با این نگرش و رویکرد می توان گفت در کردیسم، همبسته ای از ساختار هستی شناختی و هم بوده گی، بین زیبایی و جهان کیهانی و بین زیبایی و آزادی برساخته می شود که انسان کرد را به معنا کرد ابعاد کامل او در تمام شوون و جهات رهنمون می گردد
منابع:
1.فردریش شیلر، نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی انسان-آزادی و دولت فرزانه گی، نشر فرهنگ و اندیشه، 1377، ترجه ی محمود عبادیان
2.فرریش شیلر و زیبایی شناختی کردن واقیت، محمود عبادیان، مجل ی زیبایی شناخت، شماره 6،1381،نیم سالانه ی دوم
3. کردیسم، نظریه و مفاهیم، بهزاد خوشحالی