با نگاهي به آنچه در 18ماه گذشته در سياستهاي غرب و در مواجهه با جمهوري اسلامي ايران، روي داده است مي توان، چند گام روشن را شناسايي و يک گام ديگر را پيش بيني نمود:
-اولین گام “تغییر دادن رویکرد مقامات جمهوری اسلامی در زمینه هستهای و سوریه”
-دومين گام “تغییر در پیشنهاد خود به جمهوری اسلامی”
-سومين گام “تغییر سیاست از طریق نفوذ”
-چهارمين گام “تغییر رفتار”
-پنجمين گام “تغيير ساختار”
-ششمين گام، “تغییر رژیم”
آنچه بايد در پايان مذاکرات آلماتي بدان چشم دوخت اين است که آيا غرب، به جمهوري اسلامي، براي ورود به “گام تغيير ساختار رژيم”، زمان خواهد داد؟ آيا ارزيابي کشورهاي غربي از “اختلافات دروني در رژيم” و “در پيش بودن انتخابات”، آنها را به اين قناعت رسانيده است که مي توان، از اين موضوع، براي “تغيير در ساختار رژيم” بهره جست؟
اگر غرب، موضوع انتخابات در ايران را “فرصتي” براي “تغيير ساختار” بيابد به احتمال فراوان، ادامه ي مذاکرات را به “آينده اي نه چندان دور”(شايد اندکي پس از برگزاري انتخابات) “کش” خواهد داد اما اگر “زياده خواهي هاي ايران”، “زمان” را براي “انتظار تغيير ساختار” به صفر متمايل کرده باشد(و شواهد روزهاي پيش در موضع گيري دبيرکل آژانس بين المللي انرژي اتمي داير بر تلاش ايران براي ساختن جنگ افزار هسته اي، اين گونه نشان مي دهند) احتمالا بايد منتظر ماند تا براي نخستين بار در سال هاي اخير، موضوع “تغيير رژيم”(Regim Change) وارد حوزه ي گفتماني غرب شود.
هرچه هست بايد به اين موضوع اشاره کرد که گام هاي چهارم (تغيير رفتار) و پنجم (تغيير ساختار)، به تدريج، رنگ مي بازند و ورود به گام ششم (تغيير رژيم)، هر آن، نمود جدي تري به خود خواهند گرفت. و هرچند در اين مقطع، متغيرهاي برون زا و ناگهاني (همچون بحران شبه جزيره ي کره) را نبايد ناديده انگاشت اما بايد منتظر ماند و ديد “ساعت صفر” جمهوري اسلامي و به صدا درآمدن “ناقوس تغيير رژيم” چه زمان، فرا خواهد رسيد؟…..(بهزاد خوشحالي)
بابەتەکانی تر
فريب بيهوده
نمیبینی