جنبش های اعتراضی دو دهه ی اخیر ایران به دلیل “توده ای شدن”(به معنی مفهومی واژه) و “همسان شدن” در کنار پافشاری بر “یکی شدن همه” و “همه شدن یکی” به جای پرداختن به “طبقات”(کارگران، دانشجویان، زنان، معلّمان، اصناف و…) و هویت ها(به ویژه هویت ملّی) خنثی شده است(و می شود).
یکی از عوامل بنیادین شکل گیری ارزش ها و گرایش های شرکت کنندگان در “جنبش اعتراضی”، پیش زمینه ی “طبقه ی اجتماعی” و “هویتی” است که متعلق به آن هستند یا در آن قرار دارند. هویت خاص مشارکت کنندگان در “جنبش های اعتراضی”، غالبا به واسطه ی طبقه ی اجتماعی (کارگری، دانشجویی، معلمی، صنفی، جنسی و…) و پیش زمینه ی هویت ملی و قومی (کُرد، آذری، فارس،عرب، بلوچ و ترکمن بودن…) اعضایشان و در ادمه، پرداختن به مسایل خاص پیش روی آن ها شکل می گیرد.
شاید این آگاهی بخشی و پرداختن به ویژگی ها است که می تواند نظام “توده ای گرا” و “یکسان ساز” جمهوری اسلامی را تغییر دهد و نابود کند
بابەتەکانی تر
