اگر “وجود” را به “بودن” و “یافتن” تقسم بندی کنیم “بودن” به معنای “وجود بدون آگاهی” و “یافتن”، به معنای “وجود همراه آگاهی” است. بودن اگرچه دارای اهمیت است اما تنها هنگامی “شناخت”، روی خواهد داد که وجود، به آگاهی دست یابد که از آن تعبیر به “فاعل شناسا” می شود.
****
کردها در ایران(روژهه لات) اکنون نشان می دهند که بیشترین بهره را از شرایط منطقه و دیگر بخش های کردستان به دست آورده اند. علیرغم آنکه در کردستان، صدای گلوله شنیده نمی شود اما کردها در ایران، بیش از هر زمان دیگر، به سوی جریان هویت خواهی گرایش یافته اند و ملت باوری در میان ایشان، به شیوه ای آرام اما خزنده، از مدار ناسیونالیسم قومی به سوی “ملت باوری مدنی” ارتقا یافته است.
اراده ی جمعی کردها در ایران که یک روند طولانی اما با ثبات را پشت سر گذارده است عنصر “آگاهی” را به سوی مقصدی می برد که می تواند همبستگی و هژمونی(تولید، هدایت و کنترل قدرت) را برای تشکیل یک ملت دارای ثبات و بادوام در آینده تضمین نماید.
این موضوع بستره ای را ایجاد خواهد کرد که همبستگی میان مردم برای ایجاد “ملت به معنای سیاسی” آن نیز ممکن شود.
کردها در ایران، در آینده ای نه چندان دور، حرف های بسیاری برای گفتن خواهند داشت و چه بسا انرژی در حال انباشت ناسیونالیسم کردی در خاورمیانه، سرانجام در مناطق کردنشین ایران(روژهه لات) رها خواهد شد.
کردها در روژهه لات، وجود همراه آگاهی را با شناخت، به آینده گره خواهند زد.
توضیح ۱: این متن با اندکی تغییر، بخشی از مصاحبه با رادیو زمانه (حدود دوماه پیش) است که به دلایلی منتشر نشد.
توضیح ۲: عنوان متن، گرته برداری از یک مصراع از شعر پیشوای بهاییان در بیش از یک ونیم سده پیش است: “و سنندج، روزی چون نگینی بر تارک جهان خواهد درخشید.”
“من چگونه باید باشم؟”، “من چه باید بکنم؟”
“شعله ی رقصان امید باشید”