هر ملت، به هدفی والا و مشترک نیاز دارد که تمامی اعضای آن بر یک بنیاد تلاش کنند تا دنیای بهتری برسازند مگر آنکه دشمنان داخلی تراشیده و آن را به جای دشمنان واقعی بنشانند و از این راه، ناکامی های روانی و عملی خود را جبران سازند.
برای ملت هایی که از کاروان دولت- ملت ها جامانده اند راه های سنتی پیوستن به کاروان از بین رفته اند چراکه اگر تا دیروز، راهی مطلوب وجود داشت اکنون این مقصد ناممکن می نماید.
نظام اجتماعی و سیاسی کنونی، نیاز حیاتی به احزاب، سازمان ها و گروه هایی دارد که ایده هایی دقیق و روشن داشته باشند، ایده هایی که درباره ی بلاتکلیفی های دوره ای چاره ای عملیاتی اندیشیده باشند.
هنگامی که احزاب سیاسی، جهان بینی و اعتقادات متفاوت داشته باشند، دیدگاه های متفاوت و بعضا متعارض نسبت به ماهیت نظامی که آنها را به سوی هدف رهنمون می شود و سرزمین موعود آنها را می سازد به کمترین حد امکان استقرار، تنزل می یابد.
راه های کهن پیوستن به کاروان بشریت از بین رفته است و دیگر نمی توان با رها کردن تیرهای ملامت به سوی هدف های پیش پا افتاده، به آینده پیوست. باید به چشم اندازی نظر دوخت که سودجویی کوته بینانه ی فرقه ای را کنار بگذارد، از اسطوره و افسانه بگذرد و با گذار از گذشته گرایی شکوهمند، چشم اندازی از آرمانشهر ملت کرد به دست دهد که هدف های مشترک از آن سربرآورد، اعضای جامعه را در کنار یکدیگر قرار دهد و برای دستیابی به آن اهداف، دست همه ی اعضای ملت را در دست یکدیگر بگذارد.
اگر چشم اندازی پیش روی نباشد، ملت کرد، حتی پس از سقوط جمهوری اسلامی، سرانجام به موضع قومی بازخواهدگشت.
مسایل داخی میان احزاب را در وضعیت کنونی می توان به تاخیر انداخت اما تهدید جهان بینی نوینی که برای ایران پس از جمهوری اسلامی وجود دارد، در صورتی که دستور کاری برای اتحاد احزاب وجود نداشته باشد احزاب کردستانی را متلاشی خواهد کرد، فلج اجتماعی کردستان را سبب خواهد شد و قدرت را به دست کسانی خواهد انداخت که نظام های کهن اجتماعی را همچنان سرجای خود نگاه دارند.
به هر حال، کسی که همیشه دفاع می کند برنده نمی شود. باید چشم انداز سودجویی کوته بینانه و کوتاه مدت را به چشم انداز آرمانشهری با هدف های مشترک میان احزاب کردستانی تعالی بخشید…
بابەتەکانی تر
سلسله مراتب دمکراتیک یا سازمان حلقوی(بخش پنجم و پایانی)
