فعالان سیاسی کرد در ترکیه، اکنون از تکنیک های مقاومت مدنی به صورت کاملا خلاقانه استفاده می کنند و دانش، مهارت و تاکتیک‌های غیرخشونت آمیز خود را در شهرها به گونه ای پیش می برند که توانسته است بر تکنیک‌های جدید سرکوب در این کشور غلبه کند.
با نگاهی به آنچه در حال اتفاق افتادن است به روشنی می توان دریافت که در بخش بزرگی از خاورمیانه، مقاومت غیرخشونت آمیز کارآتر از مقاومت خشونت آمیز است مشروط بر آنکه این نوع مقاومت، از روش های ترکیبی و سازمان یافته در تکنیک های خود بهره برداری نماید.
جنبش مقاومت مدنی کردها در ترکیه در مقطع کنونی، به اندازه ای گسترش یافته است که هم پشتیبانی شهر و روستا را در یک منظومه، به صورت سیستمی به خود جلب نموده است و هم حمایت طبقه متوسط و کارگر را، و در کنار آن، فشار و نیروی کافی برای ایجاد شکاف در بدنه ی قدرت را نیز ایجاد نموده است.
نکته ی مهمی که باید بدان اشاره نمود آن است که اگرچه زمامداران ترکیه در روش‌های سرکوب خود هوشیارتر و زیرک تر شده اند و با آزار و اذیت، ارعاب و تهدید و دیگر روش‌های سرکوب به شکل خشونت آمیز، سیاست های خود را عملیاتی می سازند اما مقاومت مدنی خلاق کردها در ترکیه، چنان گسترده و عمیق شده است که به سختی می توان با “قدرت سخت”، به مقابله با آن پرداخت.
کرد ها در ترکیه، در دوره ی نوین مقاومت مشروع خود، در کنار مقاومت مسلحانه، با تعهد به روش ها و تاکیتک های مقاومت مدنی، مشروعیت داخلی و بین المللی خواست های ملی خود را افزایش می دهند و همزمان زمینه مشارکت اقشار گوناگون مردم را فراهم می کنند که این دو مساله، توامان، فشار بیشتری را بر حکومت وارد خواهد ساخت و این بار، این قدرت مردم در شهرها و روستاها خواهد بود که مطالبات کردها را در این کشور، به بالاترین سطح اعتبار و مشروعیت، ارتقا خواهد بخشید….
چرا به سوی شکست می رویم
ضرورت گذار از “هویت مقاومت” به “هویت مشروعیت”