گورهای دسته جمعی فرزندان ملت کرد/ نه می بخشیم نه فراموش می کنیم، انتقام خواهیم گرفت، انتقام خواهیم گرفت…. (نشاني من، پيشمرگ گمنام، در اين قبرستان، بي نشان و نام) به خاطر وفاداری به حقیقت سال هاست تنم مي لرزد، در سرماي زمستان تابستا ن ها، همه تب هستم و تاب، بي تاب از بانگ...
از درون برترین نیازم برخاستی کمیاب دشوار ستودنی مقدس… در نظرم نخست می نمایی اکنون معنای همه چیز و با چنین چیرگی از امیدهایم بارور شاید از درون تو به سوی آرزوهایم جاري شوم معنا آفرینم و غایت خود بیابم من تازه ترین آفریده ی خود از درون برترین نیازم هستم من اکنون تو هستم...
به شناسنامه ام نگاه مي کنم تاريخ تولدم با “ماجراجويي” نمي خواند ماجراي “دل” است رهايي اين”سرزمين” اما کار دل هم که تعطيل بردار نيست کار دل، تعطيل بردار نيست…....
اين روزها همه چيز به تاخير مي افتد تقريبا همه چيز کسي چه مي داند شايد “نوروز” هم به تاخير افتاد نوروز هم کسي چه مي داند نوروز هم به تاخير خواهد افتاد….؟! شايد…....
مادران سرزمين من ديري است دريافته اند آنگاه که پسرکان شان سر در گریبان مي برند و نه یک قلب، که همه ی جان شان به تپش افتاده و آرام جان از کف ربوده اند دل به دخترک همسايه نباخته اند مادران سرزمين من ديري است دريافته اند آن دم که دخترکان شان دم به...
مزرهاي محدود کننده را بايد سوزاند منطق سنجي و خردورزي را شکافت مصلحت انديشي ها را رهايي بايد منفعت طلبي را کشتن نيز “بجز عشق بجز عشق، دگر کار نداريم” **** آزادي را کسي با “سيستم متريک” فراچنگ نياورده سياه انديشي، سفيد چشمي، زردخايي، كژبيني…. راهي باقي نگذارده همه يا...
ترسي است بي نظير هنگامي که سياست مي فروشد شهر را به پيچ و خم هاي تکرار هر بار چرخشي از سياست به سياه و گردشي ديگر اين بار سياهه به سياهچال سياه دان **** حکايت سياست وسرزمين همين بوده است آفتاب گردانی که به خورشید رو نمي کند بيراهه ي تلخي که ما همچنان...
….و تو تند و تند بزرگ مي شوي، من هم قطره قطره آّب. نمي دانم آيا در اين دنيا چيزي پيدا خواهم کرد به جاي آن خرواران غصه هاي نشسته بر چشمان ات بنشانم؟! زود بزرگ نشو دخترم! زود بزرگ شدن در اين سرزمين، بزرگترين تاوان ها...
تنها چند جمله از امروز تا رهايي ملت من پرچم انسانيت نيمه افراشته پرچم وجدان ها نيمه افراشته و چند جمله هم خطاب به تو تو جاش قلمي، مزدور واژه از امروز تا رهايي ملت من دکان روشنخرکان مدعي پايان دوران مبارزه ي مسلحانه، مزدوران واژه و جاش هاي قلمي...
“هوا بس ناجوانمردانه سرد” را سه نسل “پدران” و “پسران” و “نوه ها” اسم شب “عليه ديکتاتور”، مي خوانديم “اميد” پدران دق کردند پسران، به “خاوران”، غروب، سرخ فرزندان هم به نوبت، در ضيافت “مرگ سفيد” خاکستري دود...
