“The Alphabet of Solitude” is a fragment of my life.
Here, I am — my truest self, unmasked and unfiltered;
a mosaic of laughter and pain, of tears, of colors,
of love and separation, of irony and lament,
of anger, eruptions, and cries,
of hopes and despair, optimism and doubt,
of beauty and ugliness, of silence and solitude —
boundless, uncensored, and raw.
And just as Barthes says:
“I speak, but only of what is possible for me — not through a coherent narrative, but of what rises within me… by selecting particular moments, particular words, and particular meanings to express.”
Here, in The Alphabet of Solitude, I am wholly myself — unmasked.
—-
“الفبای تنهایی” برشی از زندگی من است، در اینجا خودم هستم، خود خودم، بدون نقاب؛ آمیزەای از خندەها، دردها، گریەها، رنگ ها، عشق ها، جدایی ها، کنایەها، گلەها، خشم ها، انفجارها، فریادها، امیدها، یاس ها، خوش بینی ها، بدبینی ها، زیبایی ها، زشتی ها، سکوت ها و تنهایی ها؛ بدون مرز و محدودە، بدون سانسور؛
و همچنانکە “بارت” می گوید: “من سخن می گویم اما تنها از آنچە برایم ممکن است، نە با یک روایت منسجم؛ آنچە در من برمی خیزد… با انتخاب لحظات خاص، واژگان خاص و معانی خاص برای بیان.”
اینجا، در الفبای تنهایی، خود خودم، بی نقاب….
هێڵی خەیانەت و تایبەتمەندییەکانی
لە ئەگەری سێناریۆی دڕێسدێن؛ کوردستان چە کەردەن
