سخنی با اپوزیسیون ایرانی مدعی دمکراسی و دمکراسی خواهی
یک: اصول دمکراسی در یک نمایەی سادە عبارتند از:
مشارکت شهروندان ،
برابری،
تساهل سیاسی،
مسئولیت پذیری،
شفافیت،
انتخابات منظم آزاد و عادلانه،
آزادی اقتصادی،
کنترل سوء استفادە از قدرت،
حقوق بشر،
پذیرفتن نتیجە انتخابات،
سیستم چند حزبی،
حاکمیت قانون،
پاسخگویی،
آیا این مولفەها را در سازمان و سامانە خود می بینید کە مدعی جایگزینی دمکراسی با تمامیت خواهی هستید؟
دو: یک پرسش مهم:
آیا کدام گروه اپوزیسیون از “صلاحیت دمکراتیک” برخوردار است؟ این را می گویم تا بیشتر درباره چیستی دمکراسی فکر کنیم؟
سە: می خواهم از استانداردهای حکومت دمکراتیک صحبت کنم:
مشارکت موثر،
برابری،
به دست آوردن درک روشنگرانه،
اعمال کنترل نهایی بر دستور کار
این استانداردها منجر به چه چیز می شود؟
رفاه،
حکومتداری بهینه،
اقتصاد کارامد،
نظم اجتماعی،
کدام برنامە شما، یک چشم انداز روشن، پیش روی می گڐارد؟
چهار: یک تعریف سادە و نسبتا جدید از دمکراسی:
دمکراسی به مثابه یک سیستم حکومتی است که در آن حاکمان برای اعمال خود در قلمرو عمومی توسط شهروندان به طور غیر مستقیم ازطریق همکاری یا رقابت نمایندگان خود پاسخگو هستند.
بە مفاهیم مندرج در تعریف، چگونە پاسخ می دهید؟
پنج: آیا دمکراسی ممکن است؟
بازی دمکراسی برای ایران با این آرایش و این سرمایه سیاسی و اجتماعی، بازی تقریبا غیر ممکن است چون در نگاه نخست، انباشت انرژی برای پله های حیاتی ظرفیت سیاسی دمکراسی و مفهوم چند وجهی آن وجود ندارد تا یک ماتریس سیاسی برای ایجاد چرخه دمکراسی ایجاد شود و بعدتر دمکراسی را از شروع تا مرحله تحکیم دمکراتیک، هدایت و درونی سازی کند.
شش: بزرگترین مشکل دمکراسی در ایران، مخاطرات ایدئولوژیکی آشکار است که مانع می شود از اینکه فرهنگ درونی دمکراتیک ایجاد شود و تکامل یابد. هر مسالەای کە توان پاسخگویی برای آن وجود ندارد بە ایدئولوژی و سپس تقدس و خط قرمز تبدیل می شود.
هفت: دمکراسی فراتر از حکومت است و حکومت تنها یکی از جنبه های دمکراسی است. بنابراین هر سامانە یا سازمانی، دمکراسی را بە بعد از تاسیس حکومت محول کند احالە بە محال نمودە است.
هشت: و نکتە آخر اینکە همیشه ائتلاف بر روی خواسته های حداقلی به دیکتاتوری یا بازتولید استبداد منجر شده است بە ویژە برای جغرافیایی کە نماد تداوم یابندە استبداد شرقی بودە است.
مطلب قبلی
