کوردی- فارسی
سەبارەت بە سەرهەڵدانی خوێڕی لە سۆشیال میدیا؛ نموونەی کوردستان
چ لە داگیرکاری و چ لە تۆتالیتاریزمدا، کاتێک بەرپرسیارێتی هاوڵاتیبوون لە ئاستێکی بەرفراواندا تەسلیمی گرینگیپێنەدان دەکرێت و دواتر گرووپ و چینەکان خوار دەکرێنەوە بۆ جەماوەرو لەوێشەوە ورد دەکرینەوە بۆ ئەتۆم، و ئەوەی پێی دەوترێت “ناڕێکخراوبوون” بە دامەزراوەیی دەکرێت، ئەو کاتە نۆرەی بەرهەمهێنانی زبڵی کۆمەڵایەتی دێت، واتە “خوێڕی”، بۆ بەرەوپێشبردنی ناڕێکخراوی بۆ قۆناغی “بێ ڕێسایی”.
خوێڕییەکان، هەستێکی بێزاری و خیانەت و توڕەیی لەناو جەماوەر بەرانبەر بە نەیارانی سیستەم و کەسانی ناوخۆیی درووست دەکەن و بە “هێنانی تاعون بۆ ماڵی خەڵک”، وردە وردە “هاودەنگییەکی نەرێنی” دروست دەکەن کە مەبەست لێی وردکردنی هەموو دژبەرو خەباتکار لە دەرەوەی پێکهاتەی حوکمڕانی و حاکمییەتی پاوانخوازو داگیرکەرە.
“دەبەنگی سەرسەختانە”، “دەمارگرژی هیستریک”، “نکۆڵیکردن لە مێژوو”، “چەواشەو درۆ”، “سیاسەتی پیلانگێڕی”، “ئایدیالیزەکردنی فانتازیایی”، “بوختانگێڕی”، “وابەستەسازی”، “جوێن و قسەی ناشرین”، “ئاژاوەگێڕی”، “باوەڕگەلێک کە بە دۆگماتیزمی توندڕەو بەیان دەکرێن”، “جیهانی ساختە”، و “بە ئاساییکردنی بێڕێزی”، لە گرنگترین ئامرازەکانی هەر دوو داگیرکەرو تۆتالیتارن بۆ گواستنەوەی جەماوەر لە ناڕێکخراوییەوە بۆ بێ ڕێسایی و جێگیرکردنی ئەوان وەک دوژمن دژی یەکتر.
لە ئێستادا لەگەڵ فراوانبوونی تۆڕە کۆمەڵایەتییەکان ئەم سیاسەتە زەبری زیاتری بەدەستهێناوە و نموونەی کوردستان وەک قوربانییەکی هاوکاتی تۆتالیتاریزم و داگیرکاری و دەرکەوتنی خوێڕییەکان لە تۆڕی کۆمەڵایەتی، دەتوانرێت لەم ڕوانگەیەوە لێکۆڵینەوەی بۆ بکرێت.
ئەڵبەت مەرج نییە، دیاردەی خوێڕی، حەتمەن کاربەڕێکەری فەرمی پاوانخوازو داگیرکەر بن؛ بڕێک جار، ئەم دیاردەگەلە، بەرهەمی سرووشتی سیستەمی داسەپاون و نەخوازراو دەبن بە حەماڵی شەیتان.
—-
دربارە ظهور اوباش در رسانەهای اجتماعی; نمونە کوردستان
هم در اشغالگری، هم در تمامیت خواهی، هنگامی کە مسوولیت های شهروندی در مقیاسی وسیع، تسلیم بی تفاوتی می شوند و بعدا گروە ها و طبقات، بە تودەها و از آنجا بە اتم ها فروکاستە می شوند و اصطلاحا “بی سازمانی”، نهادینە می شود آنگاە نوبت تولید زبالەهای اجتماعی یعنی “اوباش” فرا می رسد تا بی سازمانی را بە مرحلە “بی هنجاری” ارتقا دهند.
اوباش، احساس بیزاری و خیانت و خشم را از مخالفان سیستم و مردم خودی در میان تودەها ایجاد و اصطلاحا با “بردن طاعون بە خانەهای مردم”، تدریجا یک “همبستگی منفی” ایجاد می کنند کە هدف آن، پودر کردن همە جناح های مخالف و مبارز در بیرون ساختار حاکمیت است.
“خنگی سرسخت”، “تعصب هیستریک”، “انکار تاریخ”، “تحریف و دروغ”، “سیاست توطئە”، “آرمانی سازی تخیلی”، “تهمت پراکنی”، “وابستە سازی”، “فحش و ناسزا”، “آشوب عقاید”، “اعتقاداتی کە با نهایت دگماتیسم، بیان می شوند”، “دنیای ساختگی”، و “روتین سازی ناسزا”، از مهمترین ابزارهای توامان اشغالگر و تمامیت خواە برای گذار تودەها از بی سازمانی بە بی هنجاری و قرار دادن آنها بە عنوان دشمن در برابر یکدیگر است.
در زمان اکنون و با گسترش شبکەهای اجتماعی، این سیاست، شتاب افزونتری پیدا کردە است و نمونە کوردستان بە مثابە قربانی همزمان تمامیت خواهی و اشغالگری و ظهور اوباش در شبکەهای اجتماعی، از این دیدگاە قابل بررسی و مطالعە است.
البتە این بدان معنا نیست کە پدیدە اوباش، حتما کارگزاران تمامیت خواهی و اشغالگری هستند بلکە اینها می توانند محصول طبیعی این دو سیستم باشند کە ناخواستە بە حمالان شیطان تبدیل شدەاند.
ئەو وتارە بخوێنەوە:
The Theory of Totalitarian Leadership, The Hannah Arendt Center, 2017
بابەتەکانی تر
مرۆڤی شۆڕشگیڕو هەرزە گیاکانی بەردەم
انقلاب ژینا، خیزش مهسا
