آناتومی فاشیسم

خلاصه – آناتومی فاشیسم
نوشته رابرت پکستون
مبانی:
فاشیسم پیچیده است. موسولینی در ابتدا اصطلاح ” فاشیسم ” را ابداع کرد.
این انقلابی بود که قبلاً هرگز دیده نشده بود، بدون ایده های اساسی، علیه ایده ها.
موسولینی تا زمانی که توسط طبقه سرمایه دار ایتالیا پذیرفته شد یک فعال سوسیالیست بود.
روی اعمال تمرکز کنید نه روی کلمات: فاشیست ها تقریباً به همان اندازه که سوسیالیست ها را مورد حمله قرار دادند به امور مالی بین المللی حمله کردند.
هیتلر بر اهمیت “جهان‌بینی” مشترک همه، به‌ویژه جوانان تأکید کرد.
این در مورد احساس تسلط بر افراد فرودست است. هیچ پشتوانه فکری مانند “مارکس” ندارد. به صحت گزاره آن بستگی ندارد، بستگی به چالش داروین دارد.
هویت، سرنوشت، قدرت. تسلط جمعی بر دشمنان.
استالین بی‌پایان نوشت تا اعمال خود را در چارچوب مارکسیسم لنینیسم توجیه کند. هیتلر و موسولینی هیچ وقت اذیت نشدند. هر اقدامی که انجام می شود با این واقعیت توجیه می شود که آنها همان اقدامات انجام شده بودند.
این چیزی را به یاد می آورد که “چامسکی” هنگام بحث درباره ایدئولوژی برخی از اعضای نخبگان سیاست خارجی غرب گفت: “ما این کار را انجام دادیم، بنابراین این یک دلیل عادلانه است: شما می توانید آن را در آرشیو نازی ها نیز بخوانید.”
ایده دیکتاتور فاشیست این تصور نادرست را ایجاد می کند که تنها با بررسی رهبر می توان آن را درک کرد. این رویه برای نهادهای موجود که امکان وقوع آن را فراهم کرده اند حقایقی به وجود می آورد.
فاشیسم های جدید احتمالاً لباس میهن پرستانه اصلی مکان و زمان خود را به صلیب شکسته یا چهره بیگانه ترجیح می دهند. “جرج اورول”، اخلاق‌گرای بریتانیایی، در دهه ١٩٣٠ اشاره کرد که یک فاشیسم اصیل بریتانیایی به طرز اطمینان‌بخشی در لباس انگلیسی هوشیار ظاهر خواهد شد. هیچ کاغڐ تورنسلی برای فاشیسم وجود ندارد.
نقد سرمایه داری استثمار آن نبود بلکه ماتریالیسم، بی تفاوتی نسبت به ملت و ورشکستگی معنا بود.
فاشیسم مدعی نه راست است و نه چپ. با گذشت زمان، فاشیست ها نمی توانند ارزش های پوچ گسترده خود را حفظ کنند. آنها باید انتخاب کنند. در اینجا می توانید اولویت های واقعی را بیابید و لفاظی فاشیستی را در برابر اقدامات فاشیستی آزمایش کنید. به نظر می رسد ضد سرمایه داری آنها بسیار گزینشی است. حقوق مالکیت را برای دشمنان خارجی یا داخلی انکار می کند.
آنها تولیدکنندگان ملی را گرامی داشتند. مهمتر از همه، فاشیسم در عمل با ارائه راه حلی مؤثر علیه انقلاب سوسیالیستی بود که فضای خود را پیدا کرد.
تهدیدهای ضد سرمایه داری هرگز دنبال نمی شوند در حالی که تهدیدات علیه سوسیالیسم از صمیم قلب برآورده می شوند. فاشیست ها اعتصابات را ممنوع کردند، اتحادیه ها را منحل کردند، قدرت خرید را پایین آوردند و به صنایع تسلیحاتی سرازیر کردند.
٥ مرحله فاشیسم:
ایجاد حرکات،
ریشه در نظام سیاسی،
تصرف قدرت،
اعمال قدرت،
مدت طولانی رادیکال شدن یا آنتروپی.
بیشتر جنبش‌های فاشیستی قدرت کامل را به دست نمی‌آورند.
«برخی از مقلدین اروپایی فاشیسم در دهه ١٩٣٠ چیزی بیش از جنبش‌های سایه نبودند، مانند لباس‌های آبی سرهنگ “اودافی” در ایرلند…
این تقلیدها هرگز از مرحله تأسیس فراتر نرفتند و بنابراین هیچ یک از دگرگونی‌های جنبش‌های موفق را تجربه نکردند. آنها “خالص” و ناچیز باقی ماندند.
بیشتر این تقلیدهای ضعیف نشان داد که پوشیدن یک پیراهن رنگی، راهپیمایی و ضرب و شتم برخی اقلیت محلی برای تجسم موفقیت یک هیتلر یا یک موسولینی کافی نیست. این یک بحران قابل مقایسه، باز کردن فضای سیاسی قابل مقایسه، مهارت قابل مقایسه در ایجاد اتحاد و همکاری قابل مقایسه از نخبگان موجود بود.
توجیه ایدئولوژیک
پاکسازی: کشف باکتری توسط “لویی پاستور” و اکتشافات ارثی “گرگور مندل”، دسته‌بندی‌های کاملاً جدیدی از جامعه داخلی ایجاد کرد.
میل به پاکسازی جامعه از نظر پزشکی در اروپای شمالی پروتستان نسبت به اروپای جنوبی کاتولیک بسیار قوی تر شد. این دستور کار بر کشورهای لیبرال نیز تأثیر گذاشت. ایالات متحده و سوئد در عقیم‌سازی اجباری مجرمان معمولی (در مورد آمریکایی‌ها، به‌ویژه آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار) پیشتاز بودند اما آلمان نازی در گسترده‌ترین برنامه “اتانازی” پزشکی که تاکنون شناخته شده بود فراتر از آنها رفت.
کتاب “سوزان کمبل بارتولتی”، “جوانان هیتلر” این موضوع را با جزئیات وحشتناک تری بررسی کرده است. پزشکان نازی فیلم‌های تبلیغاتی می‌ساختند تا نشان دهند که زندگی بیماران معلول چقدر ارزش زیستن ندارد. آنها “نان خورهای بی فایده” بودند. نازی ها ابتدا آنها را عقیم کردند اما بعداً به قتل عام انجامید.
فقط منطقی بود نژاد آریایی را بهبود بخشید، در پول خود صرفه جویی کنید و پزشکان را برای مراقبت از سربازان آزاد کنید. بیماران بەطور محتاطانه دچار گاز گرفتگی و سوختگی شدند. همجنس گرایان اخته، یا اعدام شدند.
بزهای قربانی متفاوت هستند.
“فاشیسم موسولینی تا ١٦ سال قدرت یهودستیز نبود.
فاشیسم‌ها در هر فرهنگ ملی به دنبال آن مضامینی هستند که به بهترین وجه قادر به بسیج یک جنبش توده‌ای بازآفرینی، وحدت و پاکی هستند که علیه فردگرایی لیبرال و مشروطیت و علیه مبارزه طبقاتی چپ‌ها هدایت می‌شود. مضامینی که در یک سنت فرهنگی برای فاشیست ها جذاب است ممکن است برای دیگری احمقانه به نظر برسند. افسانه‌های مه آلود “نورس” که نروژی‌ها یا آلمانی‌ها را برانگیخت در ایتالیا مضحک به نظر می‌رسید، جایی که فاشیسم بیشتر به “رمانیتا”ی کلاسیک غرق در آفتاب علاقه داشت.”
فاشیسم بیش از آن که به فکر مغز باشد یک امر روده ای بود.
“در حالی که یک فاشیسم جدید لزوماً برخی از دشمنان داخلی و خارجی را شیطانی می کند دشمن لزوماً یهودیان نخواهد بود. یک فاشیسم اصیل آمریکایی، دیندار، ضد سیاهپوست و از ١١ سپتامبر ٢٠٠١ ضد اسلامی خواهد بود.”
ضد سیاست سیاسی
این حرکت جوانان است. احزاب فاشیستی به عنوان تجسم احساسات طبقه متوسط پایین تلقی می شدند.
فاشیست ها علیرغم صحبت های مکررشان در مورد “انقلاب”، خواهان یک انقلاب اجتماعی-اقتصادی نبودند. آنها خواهان “انقلاب روح” و انقلابی در موقعیت قدرت جهانی مردم خود بودند. آنها می خواستند ملت منحط خود را متحد کنند و نیرو بخشند و توانمند سازند – برای حفظ اعتبار رومانیتا یا ڤولک آلمانی یا مجارستان یا سرنوشت گروهی دیگر. برای این منظور آنها معتقد بودند که به ارتش، ظرفیت تولید، نظم و دارایی نیاز دارند.
شاید عناصر تولیدی سنتی کشورشان را به انقیاد وادار کنند.
بدون شک آنها را متحول کنید. اما آنها را حذف نکنید. فاشیست ها به عضله این سنگرهای قدرت مستقر برای بیان وحدت و نشاط تازه مردم خود در داخل و صحنه جهانی نیاز داشتند. فاشیست ها می خواستند نهادهای ملی خود را به این معنا متحول کنند که می خواستند با انرژی، اتحاد و اراده در آنها نفوذ کنند اما هرگز رویای لغو مالکیت یا سلسله مراتب اجتماعی را در سر نداشتند.
متحدین در مقابل دشمنان
این یک جنبش مردمی علیه چپ و علیه فردگرایی لیبرال است.
فاشیسم ساختارهای قدرت موجود سرمایه داری را حفظ می کند. تحت حکومت نازی ها، گروه های کمونیست یا منحل شدند یا بە پنهان کاری رفتند.
اگر بخواهیم همه چیز همانطور که هست باقی بماند همه چیز باید تغییر کند. فاشیسم‌هایی که ما می‌شناسیم با کمک لیبرال‌ها و فرصت‌طلبان، تکنوکرات‌ها و محافظه‌کاران سابق هراسان به قدرت رسیده‌اند و در کنار هم کمابیش ناجور با آنها حکومت می‌کنند.”
“مقایسه نشان می دهد که موفقیت فاشیست ها در رسیدن به قدرت با درخشش روشنفکران فاشیست و ویژگی های سران فاشیست کمتر از عمق بحران و ناامیدی متحدان بالقوه متفاوت است.”
هیچ دیکتاتوری به تنهایی حکومت نمی کند. او باید همکاری، یا دست‌کم موافقت نهادهای قاطع حاکمیت – ارتش، پلیس، قوه قضائیه، کارمندان ارشد دولتی – و نیروهای قدرتمند اجتماعی و اقتصادی را به دست آورد.
در مورد خاص فاشیسم، رهبران جدید که به نخبگان محافظه‌کار وابسته بودند تا دروازه‌ها را به روی او بگشایند نمی‌توانستند آنها را بی‌درنگ کنار بگذارند. حداقل درجاتی از اشتراک اجباری قدرت با تشکیلات محافظه‌کار موجود، دیکتاتوری‌های فاشیستی را اساساً در منشأ، توسعه و عملکردشان با استالین متفاوت می‌کرد. در نتیجه ما هرگز رژیم فاشیستی خالص از نظر ایدئولوژیک را نشناختیم.
در واقع، چیزی به سختی ممکن به نظر می رسد.
هر نسل از محققان فاشیسم خاطرنشان کرده اند که رژیم ها بر نوعی پیمان یا اتحاد بین حزب فاشیست و نیروهای محافظه کار قدرتمند استوار بودند. در اوایل دهه ١٩٤٠ ، “فرانتس نویمان”، پناهنده سوسیال دموکرات، در کتاب کلاسیک خود به نام “غول پیکر”، استدلال کرد که یک “کارتل” از حزب، صنعت، ارتش و بوروکراسی بر آلمان نازی حکومت می‌کند که تنها توسط “سود، قدرت، اعتبار، و به‌ویژه ترس” در کنار هم قرار دارند.
از زمان شکست نازیسم در سال ١٩٤٥، محافظه کاران آلمانی، مخالفت خود را با هیتلر و خصومت او با آن ها نشان دادند. همانطور که دیدیم نازی ها و محافظه کاران اختلافات واقعی داشتند که با شکست های بسیار واقعی محافظه کاران مشخص شد. با این حال، در هر لحظه مهم تصمیم گیری – در هر تشدید سرکوب ضد یهودی، در هر کوتاهی جدید از آزادی های مدنی و نقض هنجارهای قانونی، در هر حرکت تهاجمی جدید در سیاست خارجی، در هر انقیاد بیشتر اقتصاد از نیاز به تسلیح مجدد خودکامه و عجولانه – اکثر محافظه کاران آلمانی (به استثنای برخی استثناها) شک خود را در مورد نازی ها به نفع منافع مشترک اصلی خود بلعیدند .
فاشیسم، اولین انتخاب اکثر بازرگانان نبود اما بیشتر آنها آن را به گزینه هایی که در شرایط خاص سال های ١٩٢٢ و ١٩٣٣ محتمل به نظر می رسید ترجیح دادند – سوسیالیسم یا سیستم بازار ناکارآمد. بنابراین آنها عمدتاً با تشکیل یک رژیم فاشیستی موافقت کردند و با الزامات آن یعنی حذف یهودیان از مدیریت و پذیرش کنترل های اقتصادی طاقت فرسا سازگار شدند.
با گذشت زمان، بیشتر بازرگانان آلمانی و ایتالیایی به خوبی با رژیم‌های فاشیستی سازگار شدند، حداقل آنهایی که از ثمره تسلیح مجدد و انضباط کارگری و نقش قابل توجهی که به آنها در مدیریت اقتصادی داده شده بود، خشنود بودند. سازمان اقتصادی معروف موسولینی، به ویژه، در عمل توسط بازرگانان برجسته اداره می شد. “پیتر هیز” آن را به اختصار بیان می کند:
رژیم نازی و تجارت “منافع همگرا، اما نه یکسان» داشتند.”
به دست آوردن قدرت
منتقدان فکری و فرهنگی فاشیسم را ایجاد نمی کنند، آنها فضا را برای آن به وجود می آورند.
ما ملزم نیستیم باور کنیم که جنبش‌های فاشیستی تنها با تکرار دقیق سناریوی موسولینی و هیتلر می‌توانند به قدرت برسند. تنها چیزی که برای تطبیق با مدل ما لازم است قطبی‌سازی، بن‌بست، بسیج توده‌ای علیه دشمنان داخلی و خارجی و همدستی نخبگان موجود است.”
حزب نازی که تا حد زیادی موفق‌ترین احزاب فاشیست در انتخابات است هرگز در یک انتخابات آزاد از ٣٧ درصد فراتر نرفت. حزب فاشیست ایتالیا به مراتب کمتر از نازی ها رای آورد. اکثر احزاب فاشیست در انتخابات موفقیت اندکی کسب کردند یا اصلاً موفقیت نداشتند و در نتیجه قدرت چانه زنی در بازی پارلمانی نداشتند. کاری که آنها می توانستند انجام دهند این بود که با ناممکن ساختن حکومت منظم، نظام پارلمانی را بی اعتبار کنند. اما این می تواند نتیجه معکوس داشته باشد. اگر به نظر می‌رسید که فاشیست‌ها بیش از آنکه جلوی کمونیسم را بگیرند وبی‌نظمی ایجاد می‌کنند، حمایت محافظه‌کاران را از دست دادند. بنابراین بیشتر جنبش های فاشیستی به تبلیغات و ژست های نمادین تقلیل یافتند. به این ترتیب بود که بیشتر آنها در حاشیه ماندند، زمانی که فضایی باز نشد.”
“خشونت فاشیستی نه تصادفی بود و نه بی‌رویه. مجموعه‌ای از پیام‌های رمزگذاری‌شده به‌خوبی محاسبه‌شده را به همراه داشت: خشونت کمونیستی در حال افزایش است، دولت دموکراتیک به آن واکنش نامناسبی نشان می‌دهد و اینکه فقط فاشیست‌ها به اندازه کافی سختگیر هستند که ملت را از دست تروریست‌های ضد ملی نجات دهند.
یک گام اساسی در راهپیمایی فاشیستی به سوی پذیرش و قدرت متقاعد کردن محافظه کاران نظم و قانون و اعضای طبقه متوسط برای تحمل خشونت فاشیستی به عنوان یک ضرورت سخت در مواجهه با تحریکات چپ بود. البته این کمک کرد که بسیاری از شهروندان عادی هرگز از خشونت فاشیستی علیه خود نترسند زیرا به آنها اطمینان داده شد که این خشونت برای دشمنان ملی و “تروریست‌هایی” که سزاوار آن هستند محفوظ است.
حتی هیتلر به یکباره دیکتاتور آلمان نشد. در ابتدا او معتقد بود که بهترین ابزار برای استقلال بیشتر خود از شرکای ائتلافی خود، یک انتخابات دیگر است، به امید اکثریت مطلقی که تا کنون از او دور مانده بود. با این حال، قبل از برگزاری انتخابات، یک شکست خوش شانس، بهانه ای را در دستان هیتلر قرار داد تا یک کودتای مجازی از درون انجام دهد، بدون دم زدن از مخالفت از جناح راست یا مرکز.
آن شکست خوش شانس، آتش سوزی بود که ساختمان “رایشتاگ” در برلین را در ٢٨ فوریه ١٩٣٣ شعله ور کرد.مدت‌ها تصور می‌شد که نازی‌ها خودشان آنجا را به آتش کشیدند و سپس یک جوان کم‌هوش هلندی کمونیست، “مارینوس ون در لوبه” را که در محل پیدا شده بود قاب کردند تا مردم را متقاعد کنند که اقدامات شدید ضد کمونیستی را بپذیرند.
امروزه اکثر مورخان بر این باورند که ون در لوبه واقعاً آتش را افروخت و هیتلر و همکارانش که غافلگیر شده بودند واقعاً معتقد بودند که یک کودتای کمونیستی آغاز شده است. به اندازه کافی آلمانی ها وحشت خود را به اشتراک گذاشتند تا به نازی ها آزادی عمل تقریبا نامحدودی بدهند.
“حمله نازی ها به یهودیان به تدریج توسعه یافت. نه به طور کامل از خشونت محلی بی نظم یک قتل عام مردمی رشد کرد و نه به طور کامل از تحمیل یک سیاست دولتی جنایتکارانه از بالا. هر دو تکانه یکدیگر را در یک مارپیچ صعودی، به روشی مناسب برای یک “حالت دوگانه” افزایش دادند. فوران های محلی هوشیاری شبه نظامیان حزبی با زبان رهبران نازی و فضای تحمل خشونت که آنها ایجاد کردند تشویق شد.
فرقه مرگ
هیتلر هرگز از تخیل فتوحات بیشتر – هند، قاره آمریکا – دست نکشید تا اینکه در ٣٠ آوریل ١٩٤٥ در پناهگاه محاصره شده خود در برلین خودکشی کرد.
به نظر می رسد فاشیسم هایی که ما می شناسیم محکوم به نابودی خود در شتاب سراسیمه و وسواس گونه برای تحقق “رابطه ممتاز” هستند. آنها با تاریخ به مردم خود وعده دادند.”
تمام توان رژیم نازی برای آماده کردن آلمان از نظر مادی و روانی برای جنگ تدارک شده بود و عدم استفاده از آن نیرو، دیر یا زود، باعث از دست دادن اعتبار بالقوه مرگبار می‌شد . موسولینی به وضوح به جنگ کشیده نمی شد. او به داماد و وزیر امور خارجه خود “گالیاتزو چیانو” گفت: “وقتی اسپانیا تمام شود به چیز دیگری فکر خواهم کرد. شخصیت مردم ایتالیا باید با جنگیدن شکل بگیرد.”
او جنگ را تنها منبع پیشرفت بشر می دانست: “جنگ برای مردان است همانطور که مادری برای زنان است.”
“در حالی که موسولینی ساعت‌های طولانی پشت میز کار خود زحمت می‌کشید هیتلر همچنان در دوران دانشجویی هنری خود به شیفتگی تنبلی “بوهمیایی” خود ادامه می‌داد. هنگامی که دستیاران توجه او را برای مسائل فوری جلب می کردند هیتلر اغلب غیر قابل دسترس بود. او زمان زیادی را در خلوتگاه “باواریا” گذراند. حتی در برلین او اغلب از تجارت فوری غافل شد. او مهمانان شام خود را در معرض مونولوگ های نیمه شب قرار داد، ظهرها برمی خاست و بعدازظهرهای خود را وقف علایق شخصی می کرد، مانند برنامه هایی که توسط شاگرد جوانش “آلبرت اشپر” برای بازسازی شهر زادگاهش “لینز” و مرکز برلین به سبکی تاریخی که شایسته رایش هزارساله است. ”
“آلمان نازی برخلاف تبلیغات زمان جنگ و تصویر مردمی ماندگار، ماشین خرخر و روغن‌کاری نبود.”
نازیسم در مقابل کمونیسم
بدون شک مکانیسم های کنترل نازی و کمونیستی شباهت های زیادی داشتند. انتظار ضربه زدن در شب و پوسیدگی در اردوگاه باید بسیار شبیه به افراد مبتلا به هر دو سیستم باشد (البته یهودیان و کولی ها جدا از هم). در هر دو رژیم، قانون تابع الزامات “بالاتر” نژاد یا طبقه بود. با این حال، تمرکز بر تکنیک های کنترل، تفاوت های مهم را پنهان می کند.
هر چقدر هم که از دیدگاه قربانی، مرگ بر اثر تیفوس، سوءتغذیه، خستگی، یا پرسش‌های سخت در یکی از اردوگاه‌های سیبری استالین یا مثلاً در معدن سنگ “ماوتهاوزن” هیتلر مشابه باشد رژیم استالین از نظر پویایی اجتماعی عمیقاً با رژیم هیتلر تفاوت داشت. و همچنین در اهداف.
استالین بر جامعه مدنی حکومت می‌کرد که انقلاب بلشویکی به‌طور بنیادی ساده‌سازی شده بود، و بنابراین او مجبور نبود به تمرکز خودمختار قدرت اجتماعی و اقتصادی موروثی بپردازد.
هیتلر (کاملاً بر خلاف استالین) با موافقت و حتی کمک نخبگان سنتی به قدرت رسید و در ارتباط تنگاتنگ اما مؤثر با آنها حکومت کرد.در آلمان نازی، حزب برای کسب قدرت با بوروکراسی دولتی، مالکان صنعتی و کشاورزی، کلیساها و دیگر نخبگان سنتی درگیر شد. نظریه توتالیتر نسبت به این خصلت اساسی سیستم حکومتی نازی کور است و بنابراین تمایل دارد ادعای نخبگان پس از جنگ مبنی بر اینکه هیتلر سعی در نابودی آنها داشته است (در واقع فاجعه پایانی جنگ شکست خورده آغاز شد) را تقویت کند.
هیتلریسم و استالینیسم همچنین در اهداف نهایی اعلام شده خود تفاوت های عمیقی با یکدیگر داشتند – برتری یک نژاد برتر. از سوی دیگر، برابری جهانی – اگرچه انحرافات وحشیانه و وحشیانه استالین تمایل داشت که رژیم او را با ابزارهای جنایتکارانه خود با رژیم هیتلر همگرا کند.
پارادایم توتالیتر با تمرکز بر اقتدار مرکزی، دیوانگی جنایتکارانه ای را که از پایین در فاشیسم می جوشید نادیده می گیرد. برخورد با هیتلر و استالین به عنوان توتالیتر اغلب به تمرینی برای قضاوت اخلاقی نسبی تبدیل می شود: کدام هیولا هیولا تر بود؟
آیا دو شکل کشتار جمعی استالین – آزمایش بی پروای اقتصادی و آزار و اذیت پارانوئیدی “دشمنان”- معادل اخلاقی تلاش هیتلر برای پاکسازی ملتش از طریق نابود کردن افراد ناپاک از نظر پزشکی و نژادی بود؟
قوی ترین مورد برای یکسان سازی وحشت استالین با وحشت هیتلر، قحطی ١٩٣١ است که ادعا می شود اوکراینی ها را هدف قرار داده و در نتیجه به نسل کشی تبدیل شده است. این قحطی، اگرچه در واقع نتیجه سهل انگاری جنایتکارانه بود اما به همان شدت بر روس ها تأثیر گذاشت.
مخالفان به تفاوت های اساسی توجه می کنند. استالین هر کسی را که ذهن پارانوئیدش تصمیم می‌گرفت “دشمن طبقاتی” است (شرطی که می‌توان تغییر داد) را به شیوه‌ای کاملاً خودسرانه کشت به نحوی که بیشتر به مردان بالغ در میان همشهریان دیکتاتور ضربه می‌زد. در مقابل، هیتلر “دشمنان نژاد” را کشت، وضعیتی غیرقابل جبران که حتی نوزادان تازه متولد شده را محکوم می کند. او می خواست کل مردم، از جمله سنگ قبرها و آثار فرهنگی آنها را نابود کند. این کتاب انزجار هر دو وحشت را تصدیق می کند، اما به شدت نابودی نژادپرستانه بیولوژیکی نازی ها را محکوم می کند زیرا هیچ نجاتی را حتی برای زنان و کودکان نمی پذیرد.
منبع:
Robert Paxton, Summary – Anatomy of Fascism, Ecconssystems Thinking, 2020