پیاوە قژ سوورەکە

کوردی- فارسی
پیاوە قژ سوورەکە
ئێرانی دیموکراتیکی سێکولار یان مۆدێلە فیدراڵی و کۆنفێدراڵی و شارۆمەندییەکەی، هەروەها ئێرانی دواڕۆژ، فرەتر لە چیرۆکەکانی “دانیال خارمس” دەچێت کە زۆرجار، پێش دەستپێکی چیرۆکەکە کۆتایی دێت یان هەرگیز بوونی نییە و تەنیا لە خەونی کوڕ و کچێکی گەنجی تازە پێگەیشتوودا دەکرێت شوێنپێی بکەوێت، بە ڕەنگی تۆخ. بۆ نموونە حەکایەتی پیاوە قژ سوورەکە:
“ڕۆژێ ڕۆژگارێ، پیاوێکی قژ سوور هەبوو، بێ چاو و بێ گوێ، تەنانەت قژیشی نەبوو، تەنیا قژ سوور بوو، چونکە خەڵکی دەیانگوت، نەیدەتوانی قسە بکات، چونکە دەمی نەبوو، لووتیشی نەبوو، تەنانەت دەست و پایشی نەبوو، نە زگی بوو، نە پشت و فەقەراتی بوو، هیچ ڕیخۆڵەیشی نەبوو، هەر هیچی نەبوو. بۆیە دژوارە بزانین لە ڕاستیدا باسی کێ (و چی) دەکەین. ڕەنگە باشتر بێت چیدیکە قسەی نەکەین.”
پیاوە قژ سوورەکە هەرگیز بوونی نەبوو و هەرگیز بوونی نابێت.

گەڕام، نەبوو، مەگەڕە، نییە….

مرد مو قرمز
ایران دمکراتیک سکولار یا نسخە فدرالی و کنفدرالی و شهروندی آن، همچنین ایران فردا، بیشتر شبیە داستان های دانیل خارمس است کە معمولا قبل از شروع داستان، پایان یافتەاند یا هرگز وجود ندارند و تنها در رویاهای یک دختر و پسر تازە بالغ، با رنگ های تند، قابل ردیابی هستند. مثلا داستان مرد مو قرمز:
“روزگاری، مرد مو قرمزی بود، بی‌چشم و بی ‌گوش، مو هم نداشت، فقط مو قرمز بود چون بقیه می‌گفتند. نمی‌توانست حرف بزند چون دهان نداشت، بینی هم نداشت، حتا دست یا پا هم نداشت، نه شکم داشت، نه پشت داشت، نه ستون فقرات داشت، و نه هیچ جور روده، اصلا هیچی نداشت. پس سخت است بفهمیم واقعا در مورد چە کسی (و چی) صحبت می‌کنیم. شاید بهتر باشد دیگر در موردش حرفی زده نشود.”
مرد مو قرمز نە هرگز وجود داشت و نە هرگز وجود خواهد داشت.
گشتم نبود، نگرد، نیست….
Today I wrote Nothing: The Selected Writing of Daniil Kharms, 2007